Co ukrywają pozory..

Jestem zwykłą dziewczyną - brzmi banalnie co? Ale to prawda. Nie ma we mnie nic nadzwyczajnego, oprócz życia w dwóch rzeczywistościach.
Jestem tu, może nie powinnam. Nie wiem dlaczego zakładając bloga czułam ryzyko. Może dlatego, że posiadanie go każdą z nas zobowiązuje.
Nie chcę wypisywać Wam swoich bilansów, chwalić się zwycięstwami, żalić porażkami. Potrzebuję bloga, żeby czuć się zrozumianą.
Wiecie najlepiej co skrywają pozory..
Jak to jest, kiedy jedzenie po pewnym czasie staje się obsesją, posiłki coraz bardziej przerażają.
Jak to jest, kiedy planuje się wszystko dokładnie.
Jak to jest, kiedy każdy "sukces" sprawia, że ta klatka jest coraz ciaśniejsza.
Jak to jest, kiedy każdy dekagram na wadze jest jak wyrok.
Złamanie zasady.
Wyjście poza schemat.
Przekroczenie wyznaczonej granicy.
Wyrzuty sumienia.
Obrzydzenie.
Kara.
Obietnice.
Starania.
Porażki.
Błędne koło.
Próby powrotu do normalności.
Przekonywanie siebie, że można żyć zwyczajnie, jak reszta świata.
Wiecie jak to jest, kiedy budujecie sobie rzeczywistość, która nie istnieje, ale po czasie to Wy nie istniejecie bez niej.
Wiecie, jak to jest bać się, że to zachodzi za daleko, ale nie móc zawrócić.
Wiecie, jak to jest, kiedy chciałybyście wrócić do normalności, żyć swobodnie, jak inni i wtedy pojawia się paraliżująca myśl, że może to jest to czego potrzebujecie.. "Może ja wcale nie chcę stąd odchodzić. Może wolę tu zostać."
Wiecie, jak to jest kiedy pojawia się obawa, że już nie możecie.. nie chcecie się cofnąć.
Wiecie, jak to jest...
Wiecie.. prawda?